کاش…
کاش هیچ وقت نفس های بی رمق ما آخر زندگیمون نباشه…
کاش یادگار هیچ عشقی یه عکس نیمه

سوخته نباشه!
که هر وقت نگاهت بهش افتاد از,آسمون هم
گله کنی…
کاش سهم هیچ کس از عشق

یه بغض سنگین و هق هق شبونه نباشه…
کاش روزی نرسه که سکوت معنی همدمی حرفای تو باشه…

کاش آن قدر غرق رویاها نشی که فراموش کنی طمع تلخ حقیقت,چشیدنیه…کاش روزی نیاد که آفتابی ترین روز

عشق,بارونی ترین شب تو باشه…
کاش هیچ وقت کارت به جایی نرسه که تنهایی
و غربت رو به نگاه های بی

محبت آدما ترجیح بدی…

ببخش مرا
 
ببخش گر بدین گونه می آزارمت
 
چه کنم
 
کم تحمل شده دلم
 
جامی شده ترک خورده
 
که از بیم رفتنت
 
روزی صد هزار بار ترک بر میدارد
 
اما به هوای بوسه های سوزانت
 
به روی خود نمی آورد ترکهایش را

مرا بخوان که حروفم پر از عسل بشود!
مرا بخواه که هر قطعه ام غــــزل بشود!

مرا بخوان که پس از این همه "الهه ناز"
دوباره ورد زبانــــــــم "اتل متل" بشود!

سیاه چشم! فنا کن سپید را مگذار
که محتوای غـــزل نیز مبتذل بشود!

هـزار وعده بـه من داده ای بگــو چـــه کنم؟
که دست کم یکی از وعده ها عمل بشود؟!

قسم به عشق! به فتوای دل گناهی نیست 
اگـــر بــــه دست تـــــو نامحرمی بغل بشود!

بیــــــا و مسئله هـــا را ز راه دل حل کن 
که در تمام جهان این سخن مثل بشود:

اساس علم ریاضی به باد خواهد رفت
اگر که مسئله ها عاشقانه حل بشود!

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ،

ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﻭ ﻧﻔﻬﻤــــﯿﺪ ،

ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﺨﺸﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ !

ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺻﺒـــﺮ ﮐﺮﺩ ...

ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ،

ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪﯼ ، ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯼ !

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ،

ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﯽ ،

ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ...

عشـــــق
اتفاقی ست که می افتد
گاهی پُر شتاب، مثل گلوله ای ناغافل
گاهی آرام، مثل نشتِ گاز در شبی زمستانی.
در هر حال
عشق؛ اتفاقِ کُشنده ای ست که می افتد ......

گـــــاهی مجبـــــوری لبخـــند بــزنی بـــرای اینکـــه تــا به حــــال گـــریه هایــــت ، غصــــه هایـــــــت بــه هیــــــــــــچ جـــای دنیــــا بــرنخـــــورده ، گــــاهی دلـــت می خـــــواهد بــــی پــــروای بــــی پروا ببـــــری از همـــــــه ، داد بزنــــــــــــی ، از آن دادهــــــا کـــه بعــدش بلنـــــــد بلنـــــــد گریــه می کنــــــی ؟!. صــــدایت راصــــــــاف کـــن ، نفـــس بکــــش ، میبینـــــــی ؟ هنــــــــوز هــــم زندگـــــی ادامــــــــه دارد ، حــالا دیــــــگر آرامتـــــر شـــده ای پــس دوبــــاره بــــا چشمــــــان غمگیــــــن امـــــــا لبـــــی کـــه می خندد ادامـــــه بده ، کــــه نمیدانم تـــا کجــــا این داستــــان می تواند ادامـــــــه دار شـــود . بــرای مـــن ، بــــرای تــــو ، بـــــرای مـــــــــــــــــا .

ﺑﻌﻀﮯ ﻫﺎ ﺭُﻭ ﺑﺎﯾَﺪ ﺍَﺯ ﺗﻮ ﺭُﻭﯾﺎﺕْ ﺑــِڪِﺸﮯ ﺑﯿﺮﻭﻥْ


ﻣُﺤڪَﻢْ ﺑَﻐَﻠِﺶْ ڪُﻨﮯ،


ﺑَﻌﺪ ﺁﺭﻭﻡ ﺩَﺭِ ﮔﻮﺷِﺶ ﺑــِﮕﮯ :


..   ﺁﺧِــﮧ ﺗُﻮ ﭼــِﺮﺍ ﻭﺍﻗِﻌﮯ ﻧﯿﺴﺘﮯ ﻻﻣَّﺼَﺒـْ 

باید کسى را پیدا کنم

که دوستم داشته باشد!

آنقدر که یکى از این شب هاى لعنتى،

آغوشش را براى من و یک دنیا خستگىام بگشاید…

هیچ نگوید…

هیچ نپرسد…

فقط مرا در آغوش بگیرد…

بعد همانجا بمیرم…

تا نبینم روزهاى آینده را…

روزهایى که دروغ مىگوید!!!

روزهایى که دیگر دوستم ندارد!!!

روزهایى که دیگر مرا در آغوش نمیگیرد!!!

روزهایى که عاشق دیگرى مىشود

دلم گنجینه ی جفا شده است

    از خار و گُل

  پای بباید کشید برون

     همچون نسیم

        از این دیار...

  شمع جانم شدی و

     دل رو به آتش زده ای

   عشق روحم گشتی و

     درد درونم شده ای...

  صحبتت ای یار خوش الحان من

        ورد هر لحظه شده در دل من

 حال که رفتی از برم

    دست به جهان نمی دهم...

 قرار دل بودی ای مهر آفرین

    به فصل رفتنت، بردی آرام از دلم...

اگر خواهی که روزی مرادی دهی مرا

   بدان کُشته مرا دوری و فراق تو...

لاله ای بشکفد از آه درونم؛ ای دوست!

      چون رسد فصل بهاران در نگاهت؛ ای دوست!...

 ای گل رؤیاییم،

     یادی از داغ دل دردناک من بکن

        شاید آن روز، وفایی بشکفد در دل تو

   و

    " بیایی و خاک "تنها" را بیابی"    ( م.ت )